Dlaczego kobiety przyjmują nazwisko męża po ślubie: jak powstała ta tradycja

W dobie feminizmu tradycja przyjmowania nazwiska męża po ślubie może wydawać się nieco przestarzała. Oczywiście jest to osobisty wybór każdego: niektórzy uważają tę tradycję za relikt przeszłości, podczas gdy inni natychmiast "przymierzają" swoje nazwisko po spotkaniu mężczyzny swoich marzeń.

Istnieją też inne powody przyjmowania nazwiska męża, które są bardziej racjonalne: rodzina nosi to samo nazwisko, aby uniknąć pomyłek w dokumentach. OBOZREVATEL przyjrzał się pochodzeniu tej tradycji.

Jak narodziła się tradycja

Często kobiety nawet nie zastanawiają się, czy chcą przyjąć nazwisko męża, ale robią to tylko dlatego, że muszą. To jak niepisana zasada, która obowiązuje od wieków.

W swojej książce Global, National, and Regional Signs of Ukrainian Surnames, badacz Pavlo Chuchka zauważył, że tradycja posiadania nazwiska rodowego powstała we Włoszech w XI wieku, w 1068 roku.

Na początku XII wieku angielskie kobiety zaczęły dziedziczyć nazwiska swoich mężów, a do końca XIX wieku panny młode cedowały na swoich mężów cały majątek i prawa do dzieci. Kobiety były zależne od mężczyzn prawnie, finansowo i moralnie.

Kulturoznawca Julia Kiszczuk wyjaśniła, że nazwiska powstały z potrzeby identyfikacji ludzi. Na Ukrainie nazwiska pojawiły się w XIV wieku. Po ślubie kobiety zaczęły przyjmować nazwiska swoich mężów, ponieważ społeczeństwo czciło rodzinę - jedność, "połączenie" dwojga ludzi, początek nowej rodziny.

Językoznawca Hanna Woronych zauważyła w swojej pracy, że Ukraińcy od dawna mają tylko chrześcijańskie imiona. Nasi przodkowie mogli być również nazywani przez swój zawód, miejscowość, cechy charakteru lub oficjalne stanowisko.

Badacze dodają, że nazwiska, jako zjawisko masowe, pojawiły się w czasach Cesarstwa Austro-Węgierskiego, gdzie opracowano system rejestracji i identyfikacji ludności. Oczywiście nazwiska pojawiły się jeszcze wcześniej, na przykład Kozacy zaporoscy byli również rejestrowani według imion i nazwisk.

W swojej pracy "Paterfamilias" etnolog Maryna Hrymach podkreśla, że w środowisku chłopskim XIX i XX wieku dominowali mężczyźni, którzy nosili imiona i nazwiska.

"Prymat" mężczyzny przejawiał się również w tym, że zawsze był on wymieniany jako pierwszy w metryce dziecka oraz w akcie małżeństwa.

Co ciekawe, nazwisko kobiety zapisywano w formie dzierżawczej, a nie mianownikowej.

W księgach metrykalnych Galicji, przy zapisie rodziców, zarówno mężczyźni, jak i kobiety byli wymieniani na równi, ale mężczyźni byli zapisywani przez nazwisko, a kobiety przez patronimik (nazwisko panieńskie). Wśród grekokatolików kobiety częściej nosiły nazwisko niż w Kościele prawosławnym, choć patronimia miała miejsce w obu przypadkach. Na Huculszczyźnie istniała czysto patriarchalna tradycja nadawania imion, podczas gdy w Galicji istniała również hybrydowa forma tworzenia imion patrymonialnych. Na przykład we wsiach Kosów i Werchowyna wciąż można spotkać starsze kobiety o imionach Wasylka, Petryka, Iwania itp.

Dzieci urodzone poza związkiem małżeńskim były zazwyczaj rejestrowane pod nazwiskiem rodowym kobiety.

Wcześniej OBOZREVATEL opowiedział o najczęstszych nazwiskach na Ukrainie i obalił mit rosyjskiego pochodzenia.

Subskrybuj kanały Telegram i Viber OBOZREVATEL, aby być na bieżąco z najnowszymi wydarzeniami.