Naukowcy zrozumieli, dlaczego ludzie nie mogą znaleźć życia na Marsie i nauczyli sieć neuronową, jak go szukać

Ludzkość prawdopodobnie nie była w stanie wykryć oznak życia na Marsie, po prostu dlatego, że przegapiła i nie szukała zbyt mocno. Naukowcom pomogły to zrozumieć badania przeprowadzone na pustyni Atacama w Chile.

O wynikach swoich badań i o tym, jak znaleźć życie pozaziemskie, naukowcy opowiedzieli w swoim artykule opublikowanym w czasopiśmie Nature Astronomy, pisze Inverse.

Na chilijskiej pustyni Atacama w dawnych czasach znajdowało się duże jezioro Payonales, po którym obecnie pozostało martwe pustkowie. Nawet wizualnie trudno je odróżnić od zdjęć z Marsa. Astrobiolog z SETI Institute Kimberly Warren-Rhodes i jej koledzy szukali tam żywych bakterii i odkryli interesujący trend. Udało im się odkryć, że społeczności bakterii i innych mikroskopijnych organizmów znajdują się w niewielkich plamach przestrzeni nadającej się do zamieszkania, które czasami mogą mieć zaledwie kilka centymetrów kwadratowych.

Przez miliony lat jezioro Pajonales wyschło, pozostawiając po sobie słoną skorupę i kilka kieszeni podziemnej solanki położonych na granicy chilijskiej pustyni Atacama i płaskowyżu Altiplano.

Dno jeziora o powierzchni ponad 100 kilometrów kwadratowych ma wiele wspólnego z miejscami na Marsie, gdzie naukowcy planują szukać dowodów na istnienie życia pozaziemskiego: zimne, słone, suche i przesiąknięte promieniami ultrafioletowymi ze względu na dużą wysokość nad poziomem morza. Jest to dalekie od najbardziej gościnnego miejsca na Ziemi, ale jest całkiem odpowiednie dla super wytrzymałego życia drobnoustrojów.

Kiedy Warren-Rhodes i jego koledzy zbadali fragment starożytnego dna jeziora, odkryli, że tylko 9,2% badanego obszaru było odpowiednie dla mikroskopijnego życia. Jeśli więc szukasz bakterii w niewłaściwym miejscu, możesz po prostu przegapić cel.

Zauważyli, że goła, płaska ziemia była prawie zawsze pozbawiona życia, ale kopce soli o wysokości do metra były domem dla życia w około 40% przypadków. Ponadto kolonie bakterii w 50% znajdowały się w pasach gipsu o wysokości kilku centymetrów. Te dwa rodzaje terenu łącznie stanowiły tylko około jednej trzeciej dna jeziora.

Dla tych, którzy szukają życia na Marsie, statystyki te oznaczają, że bardzo trudno będzie wykryć pozaziemskie bakterie.

Kiedy zaczęto badać "mikrośrodowisko", okazało się, że bakterie bardzo lubią żyć w złożach alabastru, bardzo porowatego i sproszkowanego rodzaju gipsu. Okazało się, że nawet niewielkie płaty alabastru były "niemal powszechnie zasiedlone". Wewnętrzna struktura alabastru jest pełna maleńkich porów, idealnych do zatrzymywania wody tak długo, jak to możliwe - i do transportu solanki w górę spod ziemi.

Naukowcy wykorzystali te odkrycia do wytrenowania sieci neuronowej, aby przewidzieć szanse na znalezienie życia w określonej lokalizacji, od skali kilometrów do centymetrów. Kiedy sieć neuronowa otrzymała część jeziora do testów, jej przewidywania dotyczące lokalizacji bakterii były dokładne w 70-90 procentach.

"Podczas gdy losowe wyszukiwanie dało 9,2% prawdopodobieństwa wykrycia biosygnatur, ukierunkowane wyszukiwanie kierowane przez modele uczenia maszynowego zapewniło do 87,5% prawdopodobieństwa wykrycia biosygnatur w pierwszej próbce" - napisali naukowcy.

W przyszłości Warren-Rhodes i jej koledzy zamierzają również badać i katalogować dane dotyczące innych siedlisk na Ziemi, które wstępnie przypominają lokalizacje na Marsie. Następnie wszystkie uzyskane dane zostaną przesłane z powrotem do sieci neuronowej, która może być później wykorzystana do poszukiwania życia na Marsie i innych ciałach niebieskich - Tytanie, Enceladusie lub Europie.

Wcześniej OBOZREVATEL informował o grupie naukowców, którzy uważają, że odkryli oznaki życia na czerwonej planecie na zdjęciu z Marsa.

Subskrybuj kanały OB OZREVATEL w Telegramie i Viberze, aby być na bieżąco z najnowszymi wydarzeniami.