Miasto, w którym nie można umrzeć: jak ludzie żyją na krańcu świata

Longyearbyen to niewielka norweska osada położona na archipelagu Svalbard. Mieszka w niej nieco ponad 2000 osób, ale miasto jest znane na całym świecie. Znajduje się tu lotnisko, uniwersytet, a nawet centrum badawcze. Jest także domem dla wiecznej zmarzliny, niedźwiedzi i zorzy polarnej. OBOZREVATEL zebrał niezwykłe fakty dotyczące życia ludzi w takich warunkach.

Historia miasta: kopalnie, własna waluta i przeciwstawianie się wszelkim władzom

Miasto zostało nazwane na cześć jego założyciela, Johna Munro Longyeara, który w 1906 roku założył tu pierwszą kopalnię węgla. Przez dziesięć lat rozwijał tu biznes, aż sprzedał firmę, a w zasadzie całą osadę, dużej norweskiej firmie Store Norske. Interesujące jest to, że przez długi czas nie obowiązywało tu prawo tego kraju, istniała lokalna waluta, a szef firmy miał pełną władzę.

Osada rozwijała się szybko wraz ze wzrostem produkcji węgla. Jednak podczas II wojny światowej Longyearbyen zostało całkowicie zniszczone przez bombardowania z okrętów wojennych. Ludność została wówczas ewakuowana do Wielkiej Brytanii. Natychmiast po zakończeniu walk wszyscy wrócili do normalnego życia.

Miasto zostało odbudowane, otwarto szkołę, sklep i bibliotekę. Ponieważ firma nadal była właścicielem osady, robiła wszystko, aby zwiększyć wydobycie. Liczba kopalń szybko rosła, a Norwegowie przeprowadzali się do Longyearbyen, sprowadzając tu swoje rodziny.

Władze kraju były niezadowolone z istnienia takiego "autonomicznego" regionu, który nie był im w pełni posłuszny. Dlatego w 1980 r. miasto znalazło się pod kontrolą państwa. Od tego czasu rozpoczął się tu szybki rozwój. Otwarto uniwersytet, stację badawczą i lotnisko. Odbudowano hotele i restauracje, promowano przemysł turystyczny. Osada miała nawet osobę odpowiedzialną za malowanie domów na pasujące kolory.

Niedźwiedzie i kursy strzeleckie

Pomimo szybkiej modernizacji Longyearbyen, niedźwiedzie polarne zawsze były jego prawdziwymi panami. Można je spotkać na całej wyspie. Zwierzęta nie boją się miasta i swobodnie przemierzają jego ulice w poszukiwaniu pożywienia. Niestety, czasami postrzegają ludzi jako źródło pożywienia lub zagrożenia i atakują. Dlatego prawie wszyscy mieszkańcy zaczynają nosić broń w wieku nastoletnim. Z bronią można nawet chodzić do instytucji edukacyjnych, gdzie zarówno chłopcy, jak i dziewczęta są szkoleni w strzelaniu w pierwszym roku.

Zabronione jest wchodzenie z bronią do niektórych sklepów lub miejsc rozrywki. W takich przypadkach istnieją specjalne pomieszczenia, w których można zostawić broń. Ale właściciele takich miejsc zawsze mają oko i wystawiają strażników przy wejściu, aby niedźwiedź nie mógł przypadkowo dostać się do środka.

Dziwne prawa, które mają sens

Zgodnie z prawem w Longyearbyen nie można umrzeć. W przypadku, gdy dana osoba ulegnie wypadkowi lub śmiertelnie zachoruje, musi zostać przetransportowana do Norwegii kontynentalnej na koszt lokalnych władz. Jeśli zdarzy się, że lokalny mieszkaniec straci życie w mieście, zostanie on przetransportowany do innej części kraju.

Nie jest to dziwny kaprys, ale wymóg rzeczywistości. Wyspa pokryta jest wieczną zmarzliną. W takich warunkach pochówek jest niemożliwy, ponieważ ciało przez długi czas zachowuje swój pierwotny wygląd. Przyciąga to uwagę drapieżników, które zalewają region, prowadząc do wzrostu liczby ataków. Dlatego w mieście nie ma cmentarza.

Pod innymi względami życie mieszkańców nie różni się zbytnio. Chodzą do pracy, podróżują, zakładają rodziny i snują plany na przyszłość. Prawdą jest, że prawie zawsze jest tu zimno, z dużą ilością śniegu i zwierząt. Ale to właśnie przyciąga turystów, którzy marzą o wypoczynku wśród północnych krajobrazów.

Wcześniej OBOZREVATEL pisał o tym, gdzie zobaczyć zorzę polarną.