Dlaczego zorza polarna pojawiła się na Ukrainie: co zwiastują światowe mity?

Nagłe pojawienie się zorzy polarnej na niebie nad częścią regionów Ukrainy późnym wieczorem 23 kwietnia wywołało silną reakcję w sieciach społecznościowych. Oprócz pięknych zdjęć, ludzie zaczęli publikować różne interpretacje tego, co może oznaczać to niebiańskie wydarzenie. Zwłaszcza w regionie, w którym nie jest to wcale typowe.

OBOZREVATEL zagłębił się w mitologię różnych ludów świata, aby dowiedzieć się, co to oznaczało dla ludów północnych. A co o zorzy polarnej sądziły południowe grupy etniczne, które widywały ją bardzo rzadko?

Wikingowie wierzyli, że zorza polarna jest ziemską manifestacją ich bogów. Według legendy na niebie świeciły zbroje Walkirii, które towarzyszyły wojownikom do Valhalli, gdzie czekał na nich Odyn - główny bóg i władca Asgardu.

Według innych legend blask był oddechem dzielnych wojowników, którzy zginęli w bitwie.

Lapończycy, rdzenny lud ugrofiński, wierzyli, że poświata to dusze zmarłych. Dlatego należało ją szanować. Zabronione było śpiewanie pod nim, gwizdanie czy machanie rękami. Niedopuszczalne było rozpamiętywanie jej wyglądu. Wierzono, że hałaśliwi ludzie mogą zostać ukarani zejściem na Ziemię i odcięciem głowy. Nic więc dziwnego, że pojawienie się zorzy polarnej było uważane za zły znak.

W Finlandii zorza polarna nazywana jest revontulet, co dosłownie tłumaczy się jako "ognisty lis". Uważa się, że jest to spowodowane przez dzikie lisy biegnące tak szybko po niebie, że dotykają gór i tworzą iskry świecące na niebie.

W islandzkim folklorze istnieje przekonanie, że zorza polarna pomaga złagodzić ból porodowy, ale kobiety w ciąży nie powinny na nią patrzeć, ponieważ dziecko może urodzić się z zezem.

Na Grenlandii ludzie wierzyli, że zorza polarna to dusze dzieci, które zmarły podczas porodu i teraz tańczą na niebie, podczas gdy w Norwegii wierzono, że zorza polarna to dusze starych dziewic, które tańczyły na niebie i machały do tych poniżej.

Eskimosi w północnej Grenlandii wierzyli, że zorza polarna to duchy zmarłych grające w niebiańskie gry z czaszkami morsów, podczas gdy inne lokalne społeczności Eskimosów wierzyły, że morsy grają w gry z ludzkimi czaszkami.

W Ameryce Północnej zorza polarna była uważana za dusze zmarłych przodków lub duchy zwierząt. Nie zawsze były one jednak przyjazne.

Niektóre plemiona rdzennych Amerykanów uważały, że zorza polarna to ogień z pochodni w rękach duchów, których zadaniem było prowadzenie dusz niedawno zmarłych nad otchłanią.

Indianie z Wielkich Równin również wierzyli, że światła były odbiciami wielkich pożarów. Był to blask gigantycznych płomieni pod ogromnymi kotłami, które północne plemiona podsycały, aby ugotować swoich wrogów.

W Zatoce Hudsona w Kanadzie wierzono, że światła były latarniami demonów nawiedzających zagubione dusze.

Na Alasce Eskimosi również obawiali się świateł i nosili noże, aby chronić się przed złymi duchami zorzy polarnej.

W krajach południowej Europy wierzono, że tańczące krwistoczerwone pasy zorzy polarnej są złym znakiem. Zorza polarna była postrzegana jako zwiastun wojny lub innych niebezpieczeństw.

Na przykład pod koniec XVIII wieku wybuch rewolucji francuskiej wstrząsnął krajem. Na kilka tygodni przed obaleniem monarchii na niebie nad Anglią i Szkocją pojawiła się szkarłatna zorza polarna, a ludzie donosili, że słyszą ogromne armie walczące na niebie. Przerażeni naoczni świadkowie wierzyli, że zwiastuje to wojnę i zbliżającą się śmierć.

Szkoci nazywali zorzę polarną "Wesołymi Tancerzami", przedstawiającymi upadłe anioły lub niebiańskich wojowników zaangażowanych w epicką bitwę.

Jednak nie wszyscy postrzegali zorzę polarną jako zwiastun kłopotów. W wielu północnoeuropejskich kulturach zorza polarna była korzystnym znakiem. Estończycy wierzyli, że są to wielkie sanie wiozące gości na spektakularne wesele w niebiosach.

Często mity wyjaśniały pojawienie się zorzy polarnej opowieściami o zwierzętach i przyrodzie. Mówiono, że zorza polarna pojawia się, gdy grają wieloryby. Duńczycy wierzyli, że było to spowodowane przez łabędzie rywalizujące o to, kto może polecieć dalej na północ. Według legendy niektóre łabędzie zostały uwięzione w lodzie i machały skrzydłami, próbując uciec, tworząc błyski światła na niebie.

Szwedzcy rybacy z niecierpliwością czekali na zorzę polarną, ponieważ wierzyli, że jest to blask gigantycznych ławic śledzi pływających w pobliżu. Dla nich widok zorzy polarnej był obietnicą szczęścia i dużego połowu.

W mitologii grecko-rzymskiej wierzono, że każdego dnia Aurora podróżowała po niebie w swoim rydwanie, powiadamiając brata i siostrę o początku nowego dnia, pozostawiając po sobie blask. W języku łacińskim zorza polarna nosi nazwę Aurora Borealis.

Wcześniej OBOZREVATEL opowiedział, jak zorza polarna powstaje z punktu widzenia nauki.

Subskrybuj kanały OBOZREVATEL w Telegramie i Viberze, aby być na bieżąco z najnowszymi wydarzeniami.