Porzucony moduł lądownika Apollo 17 okazuje się być źródłem trzęsień ziemi na Księżycu: co się tam dzieje?

Trzy sejsmometry pozostawione na Księżycu w latach 70. w celu zbierania danych na temat aktywności sejsmicznej na ziemskim satelicie odkryły, że moduł lądownika misji Apollo 17 (misja księżycowa 7-19 grudnia 1972 r.) jest źródłem niewielkich trzęsień ziemi.

Stwierdzono to w badaniu opublikowanym w publikacji naukowej JGR Planets. Naukowcom udało się również ustalić, że aktywność sejsmiczna na satelicie jest ściśle związana ze Słońcem.

Wiadomo, że Księżyc był aktywny geologicznie między 3,7 a 2,5 miliarda lat temu. W tamtych czasach na ziemskim satelicie dochodziło do trzęsień ziemi, erupcji wulkanów i podziemnych emisji gazów. Jednak od tego czasu Księżyc stał się geologicznie obojętny i występuje tam niewielka aktywność sejsmiczna z powodu przyciągania grawitacyjnego Ziemi, a także znacznych wahań temperatury.

To właśnie temperaturowe trzęsienia ziemi występują regularnie, ponieważ są związane ze Słońcem.

Najnowsze badanie aktywności sejsmicznej na Księżycu zostało przeprowadzone przez naukowców z California Institute of Technology (Caltech), którzy na koszt NASA przepuścili dane uzyskane przez sejsmometry od października 1976 r. do maja 1977 r. przez algorytmy sztucznej inteligencji.

W rezultacie udało im się odkryć, że księżycowe trzęsienia ziemi występują z wyraźną regularnością i zbiegają się ze wzrostem Słońca do szczytowej pozycji na niebie, po którym następuje powolny zachód Słońca.

Naukowcy zauważyli, że takie trzęsienia ziemi mogą stać się rodzajem "księżycowego budzika", z którego mogłyby korzystać przyszłe misje na Księżycu.

W przeciwieństwie do wahań pływów we wnętrzu Księżyca, księżycowe trzęsienia ziemi są spowodowane znacznymi zmianami temperatury w skorupie księżycowej. Ponieważ na naszym satelicie nie ma powietrza, ciepło ze Słońca nie jest zatrzymywane, ale bezpośrednio ogrzewa powierzchnię, prowadząc do dramatycznych zmian temperatury.

W szczególności Słońce ogrzewa skorupę do 120°C w ciągu dnia, podczas gdy w nocy temperatura spada do minus 133°C. Takie wahania powodują gwałtowne rozszerzanie się i kurczenie skorupy ziemskiej, powodując niewielkie zjawiska sejsmiczne. To właśnie te zjawiska były w stanie zarejestrować sejsmometry pozostawione przez astronautów misji Apollo 17 w 1972 roku.

Oprócz termicznych trzęsień ziemi naukowcy odkryli inny rodzaj wstrząsów, które nie pokrywały się z aktywnością Słońca.

Dzięki triangulacji sygnału naukowcy odkryli, że źródło aktywności znajdowało się kilkaset metrów od sejsmometrów. Był to moduł lądownika Apollo 17.

Przypuszczają, że światło słoneczne każdego ranka ogrzewało nie tylko powierzchnię Księżyca, ale także moduł lądownika, powodując rozszerzanie się jego materiałów, co ostatecznie doprowadziło do wibracji gruntu wykrytych przez sejsmometry.

"Każdego księżycowego poranka, gdy Słońce uderza w moduł lądownika, zaczyna się on podskakiwać" - wyjaśnił profesor geofizyki i współautor nowego badania Allen Hasker.

Dane te mogą mieć ważne implikacje dla przyszłych misji księżycowych, w tym programu NASA Artemis. Chociaż termiczne trzęsienia ziemi są zbyt małe, aby można je było odczuć na Księżycu, odkrycia te dostarczają istotnych danych, które można wykorzystać przy projektowaniu przyszłych lądowników i sprzętu. Dotyczy to również wyboru komponentów, z których zostaną zbudowane przyszłe bazy programu Artemis.

Wcześniej OBOZREVATEL opowiadał o tym, dlaczego wszystkie kraje są tak chętne do lądowania na południowym biegunie Księżyca.

Subskrybuj kanały OB OZREVATEL w Telegramie i Viberze, aby być na bieżąco z najnowszymi wydarzeniami.