Człowiek z urazem głowy widział świat na opak: historia pacjenta M, który zmienił naukę

W 1938 roku w Hiszpanii miał miejsce jeden z najbardziej niesamowitych przypadków w historii medycyny: mężczyzna, który doznał urazu głowy podczas jednej z bitew wojny domowej, odzyskał przytomność i zobaczył, że świat zmienił się nie do poznania. Mężczyzna, zwany Pacjentem M, dosłownie zaczął widzieć świat na opak.

Ten niesamowity przypadek został opisany w nowym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Neurology. Uraz Hiszpana był pierwszym, który skłonił naukowców do zrozumienia, że mózg jest znacznie bardziej złożony, niż im się wydawało.

Pierwszą rzeczą, jaką zauważyli lekarze, gdy pacjent odzyskał przytomność, była zmiana jego poczucia orientacji przestrzennej. Kiedy ktoś stał po jego prawej stronie, wydawało mu się, że ta osoba stoi po jego lewej stronie. Ale nie tylko jego wzrok się mylił. Kiedy osoba po jego prawej stronie zaczęła mówić, wydawało mu się, że słyszy głos po swojej lewej stronie. To samo dotyczyło wrażeń fizycznych, takich jak dotyk.

Lekarze, którzy opiekowali się pacjentem, byli oczywiście bardzo zainteresowani jego przypadkiem i przeprowadzili różne testy. Okazało się, że mógł on swobodnie czytać litery i cyfry pisane zarówno normalnie, jak i wspak. Jednocześnie mężczyzna nie widział między nimi absolutnie żadnej różnicy.

Sprawy stały się jeszcze bardziej interesujące, gdy mężczyzna powiedział lekarzom, że jest zaniepokojony tym, że mężczyźni na rusztowaniu pracują do góry nogami.

Coś dziwnego działo się z pacjentem M. Widział kolory odchodzące od obiektów, czasami niektóre kolory całkowicie znikały, a mężczyzna cierpiał na ślepotę barw (niezdolność do rozróżnienia jednego lub więcej kolorów). Czasami obserwował również obiekty pojawiające się w trojaczkach.

Jednocześnie, pomimo bezprecedensowego zamieszania w pracy zmysłów, mężczyzna czuł się spokojny.

Przypadek ten był badany przez prawie 50 lat przez hiszpańskiego neuronaukowca Justo Gonzalo. W latach 40. doszedł on do wniosku, że naukowcy błędnie uważali, że mózg składa się z oddzielnych modułów.

Obserwując skutki urazu pacjenta M i innych niesamowitych obrażeń mózgu, Gonzalo zasugerował, że mózg jest jednym, ale ma różne funkcje rozmieszczone w gradiencie w całym narządzie. Jego pomysł był sprzeczny z konwencjonalną mądrością tamtych czasów, zgodnie z którą mózg był postrzegany jako małe pudełko.

Ponieważ teoria modułowa nie mogła wyjaśnić tego, co działo się z pacjentem M, Gonzalo zaczął opracowywać własną teorię dynamiki mózgu. Zdał sobie sprawę, że skutki uszkodzenia mózgu mogą zależeć od rozmiaru i lokalizacji urazu. Zasugerował również, że uraz nie niszczy określonej funkcji mózgu, ale raczej wpływa na równowagę różnych funkcji. Dokładnie to zaobserwowano w przypadku pacjenta M.

Jednocześnie neurobiolog zidentyfikował trzy zespoły:

• centralny - zaburzenia w różnych narządach zmysłów;
• paracentralny - podobny do centralnego, ale z nierównomiernie rozłożonymi efektami;
• marginalny - wpływający na szlaki mózgowe do określonych zmysłów.

Nowe badanie szczegółowo opisujące przypadek pacjenta M, a także pracę Gonzalo, zostało przeprowadzone przez jego córkę, Isabel Gonzalo-Fonródona, wraz z García Molina.

Wcześniej OBOZREVATEL opowiedział historię kobiety , która została zdemontowana i przekształcona w eksponat muzealny.

Subskrybuj kanały Telegram i Viber OBOZREVATEL, aby być na bieżąco z najnowszymi wiadomościami.