Lars von Trier

Lars von Trier, urodzony jako Lars Holbaek Trier 30 kwietnia 1956 roku w Kopenhadze w Danii.

Jest autorem kultowych filmów:

"Przełamując fale", "Tańcząc w ciemnościach", "Dogville".

Przedrostek "Von" dodał do swojego nazwiska podczas studiów w Duńskiej Szkole Filmowej, którą ukończył w 1983 roku.

Jego pracą dyplomową był krótkometrażowy film Befrielsesbilleder (Pictures of Liberation), który zdobył główną nagrodę na festiwalu filmowym w Monachium w następnym roku. Kolejny nakręcony przez niego film, Element zbrodni (Forbrydelsens element, 1984), był dla reżysera prawdziwym przełomem. Było to jego pierwsze dzieło w "dużym" kinie. "Element zbrodni" to postmodernistyczny film z psychologicznym podtekstem, który zdobył Główną Nagrodę Techniczną na Festiwalu Filmowym w Cannes, a także nagrody w Chicago i Mannheim. W tym samym filmie Lars von Trier zadebiutował jako aktor, scenarzysta i operator.

Jego filmy mają charakterystyczny styl wizualny - połączenie monochromatycznej ponurości filmu noir z elementami niemieckiego impresjonizmu.

Kolejny film Triera - "Epidemia" ("Epedemic", 1987) okazał się porażką. Mimo to w 1991 roku Von Trier nakręcił film "Europa" ("Zentropa"), który zrehabilitował twórcę w kręgach filmowych. "Europa" zdobyła Nagrodę Jury, Wielką Nagrodę Techniczną i Nagrodę Aktorską na Festiwalu Filmowym w Cannes. Akcja filmu rozgrywa się w powojennych Niemczech - to świetny przykład filmu postapokaliptycznego, z hipnotyzującą architekturą, skupieniem na ludzkiej moralności, odpowiedzialności i miłości.

Międzynarodową sławę Larsowi Von Trierowi przyniósł serial telewizyjny Królestwo (Riget, 1994), który tak spodobał się widzom, że powstała nawet jego 280-minutowa wersja filmowa. W tym serialu Lars Von Trier miesza swój własny styl filmowy ze stylem Davida Lyncha. Wyszła z tego surrealistyczna opowieść o duchach, Bogu i szatanie. Triumf czekał jednak na reżysera po premierze dramatu "Przełamując fale" (1996), wysoko ocenionego na festiwalu w Cannes. Film ten był pierwszym z trylogii poświęconej kobietom. "Przełamując fale" to prawdopodobnie najbardziej sentymentalny i wyciskający łzy film na świecie, po obejrzeniu którego widz rozumie, że miłość to wielka siła.

Lars Von Trier jest jednym z założycieli najbardziej prowokacyjnego ruchu we współczesnym kinie - "Dogma-95", w ramach którego wyreżyserował film "Idioci" (1998), który wywołał skandal dosadnymi scenami porno.

W 2000 roku von Trier wydał dramat muzyczny "Tańcząc w ciemnościach" - film o niewidomym uchodźcy z Europy Wschodniej, który poświęca wszystko, w tym własne życie, aby zaoszczędzić pieniądze na operację dla swojego syna, cierpiącego na tę samą chorobę oczu.

Film był jednym z pierwszych nakręconych w całości na sprzęcie cyfrowym, z udziałem islandzkiej piosenkarki Björk, której piosenki znalazły się w filmie. "Tańcząc w ciemnościach" zdobył Grand Prix na Festiwalu Filmowym w Cannes.

W 2003 roku Lars Von Trier nakręcił "Dogville" (pierwszą część trylogii "USA - Land of Opportunity"). Ciekawym i oryginalnym podejściem do filmu są plany zdjęciowe, których w filmie nie ma. Główną rolę w filmie zagrała hollywoodzka gwiazda filmowa Nicole Kidman. Film poświęcony jest tematowi niewolnictwa.

W 2005 roku ukazała się logiczna kontynuacja filmu "Dogville" - "Manderlay" (druga część trylogii "USA - Land of Opportunity"). Miejsce odtwórczyni głównej roli zajęła nowa aktorka. Sam Trier o swoim projekcie mówi następująco: "Spodziewam się, że mój film zjednoczy Ku Klux Klan i kolorowych, bo jedni i drudzy będą chcieli mnie potem zabić".

W 2006 roku ukazuje się film "Największy szef". Reżyser kontynuuje swoje twórcze eksperymenty, wykorzystując nieprofesjonalnych aktorów w rolach głównych. Film wywołał mieszane recenzje krytyków i widzów.

W 2009 roku ukazał się nowy film reżysera "Antychryst". Według Von Triera, w centrum filmu znajduje się "gnostycka idea, że wszechświat został stworzony nie przez dobrego boga, ale przez złego demiurga - diabła". Według reżysera film jest najlepszym w jego karierze. Według innych - dzieło nieudane. Film jest dedykowany Andriejowi Tarkowskiemu.