Céline Dion

Była najmłodszym z czternaściorga dzieci w robotniczej rodzinie w Quebec City i powinna była być szczęśliwa nawet wtedy, gdy jej małe rączki mogły dosięgnąć kanapek z serem, nie mówiąc już o pianinie, pozostawionych przez starsze dzieci. Ale jej rodzina, mieszkająca w małej wiosce o nazwie Charlemagne, na wschód od Montrealu, kochała dwie rzeczy ponad wszystko: dzieci i muzykę. (Sama Celine została nazwana po piosence, którą jej matka lubiła nucić, gdy była w ciąży). Rodzice Celine prowadzili małą restaurację i klub, w którym dzieci miały okazję zaprezentować swoje talenty muzyczne przed publicznością przy akompaniamencie akordeonu ojca i skrzypiec matki, a Celine po raz pierwszy spróbowała swoich sił jako wokalistka w wieku pięciu lat. W wieku 12 lat Céline napisała swoją pierwszą piosenkę i z pomocą matki i brata nagrała taśmę demo, którą następnie wysłała na adres znaleziony w albumie popularnej francuskiej piosenkarki Genet Renault. Okazało się, że jest to adres Rene Angeli, który zaprosił Céline do swojego biura, gdy tylko otrzymał taśmę. Kiedy usłyszał ją śpiewającą "na żywo", rozpłakał się. Był jej pierwszym fanem; to był początek - później miała ich miliony. Zaczęła się wspinaczka Céline.

Dion stopniowo przekształciła się z piosenkarki z nocnych klubów w obdarzoną słodkim głosem syrenę popu (zaskakująco wysoki procent jej piosenek ma w tytule "love" lub "amor"). Jej droga na szczyt była dość gładka, ale nie pozbawiona trudności - okazało się, że firmy płytowe nie były tak chętne do inwestowania w nią jak Angeli. Angeli był jednak tak zauroczony talentem Dion, że zastawił własny dom, by zapłacić za jej debiut. Ryzyko okazało się opłacalne - dwa pierwsze albumy Celine, La Voix du bon Dieu i Celine Chante Noel, uczyniły z niej kanadyjską sensację. W krótkim czasie młoda piosenkarka zdobyła szereg nagród, w tym złoty medal na festiwalu Yamaha w Tokio. W 1983 roku, będąc jeszcze nastolatką, Dion stała się pierwszą Kanadyjką w historii, która zdobyła złotą płytę we Francji.

Céline nie miała praktycznie żadnych trudności związanych z dojrzewaniem, które zepsuły niejedną błyskotliwie rozpoczętą karierę. Młoda diva stawała się coraz bardziej popularna z każdą nową piosenką, czy to o "głębi jej miłości", "sile jej miłości" czy "niezmierzoności jej miłości". Zdobyła niezliczoną ilość nagród Felix i Juno (kanadyjskie Grammy). Szczytowy moment pierwszej fazy kariery przypadł na rok 1988, kiedy wygrała Konkurs Piosenki Eurowizji w Dublinie i wystąpiła "na żywo" przed sześciuset milionami widzów w Europie, ZSRR, na Bliskim Wschodzie, w Japonii i Australii. Najtrudniej jednak było jeszcze sprawić, by została zauważona w sąsiadującej z Kanadą Kanadzie - Stanach Zjednoczonych.

W 1990 roku Dion zadebiutowała anglojęzycznym albumem Unison, wydanym przez Epic Records. Jednak jej prawdziwe przebicie się na amerykańskim rynku nastąpiło z pomocą Walt Disney Studios. Celine została wybrana do zaśpiewania piosenki tematycznej do filmu animowanego Piękna i Bestia, a utwór ten stał się osnową jej drugiego anglojęzycznego albumu, Celine Dion, w 1992 roku. Theme for Beauty and the Beast był nr 1 na listach przebojów i przyniósł piosenkarce dwie główne światowe nagrody muzyczne: Grammy i Oscara.

Dion szybko podbiła Stany: wydany w 1993 roku, oparty głównie na balladach album Colour of My Love doprowadził Amerykę do szału. Jak zawsze album zawierał wiele hitów ze słowem "love" w tytule.

Ciągłe koncerty, trasy koncertowe, praca w studio nie pozostawiały wiele czasu na życie prywatne Celine i "prawdziwą", a nie wyimaginowaną miłość. Jak się okazało, Rene Angeli udało się rozwiązać i ten problem. Romantyczny związek między nim a jego najlepszą klientką rozpoczął się, ledwie ta ostatnia skończyła dziewiętnaście lat. Trzykrotnie przed ślubem Angeli, który był również starszy od Dion o dwadzieścia sześć lat, przez kilka lat utrzymywał w tajemnicy ich związek, bojąc się przestraszyć fanów piosenkarki. Kiedy jednak w końcu wzięli ślub w montrealskiej bazylice Notre Dame, Kanadyjczycy potraktowali to wydarzenie z nie mniejszym pietyzmem niż królewski ślub.

Potwierdzeniem miejsca Dion na światowej scenie był występ podczas ceremonii otwarcia Olimpiady w Atlancie w 1996 roku. Jej wykonanie "The Power of the Dream", piosenki napisanej wspólnie przez Lindę Thompson, Babyface'a i Davida Fostera (który współtworzył wszystkie anglojęzyczne albumy artystki), wywarło głębokie wrażenie na sercach milionów Amerykanów. I chociaż niektórzy nazywali Celine Dion "maszyną wokalną", a wielu krytyków odrzucało jej styl wykonawczy jako zimny i mechaniczny, Dion, ze swoją niezwykłą etyką pracy i zdolnościami komercyjnymi, kontynuuje swoją wspinaczkę. Jej album z 1996 roku, Falling Into You, zdobył dwie nagrody Grammy, Album Roku i Najlepszy Album Pop. Jednak prawdopodobnie jej największy sukces przyszedł wraz z premierą filmu "Titanic" Jamesa Camerona.