David Bowie

David Robert Jones (prawdziwe nazwisko) urodził się 8 stycznia 1947 roku w Brixton w Anglii. Trudne dzieciństwo David spędził w jednej z najbiedniejszych dzielnic Londynu. Jego ojciec był publicystą, a matka pracowała w teatrze objazdowym. Biorąc udział w jednej ze szkolnych bójek, młody David Jones doznał poważnego urazu oka, a jeden z uczniów został sparaliżowany.

We wczesnej młodości David Jones uczył się gry na gitarze, a później na saksofonie, próbując swoich sił w zespołach rhythm and bluesowych. Jego rodzice bardzo chcieli, aby David został gwiazdą muzyki pop. W wieku 16 lat założył swój pierwszy zespół David Jones and the King Bees, a później dwa kolejne - Manish Boys i Lower Third. David na przemian dołączał do jednego i drugiego zespołu, ale jego niechęć do bycia tylko muzykiem nie pozwala mu pozostać w żadnym z nich.

Jak wszyscy młodzi ludzie w tamtych czasach, próbuje naśladować sukces The Beatles i The Rolling Stones - wydać przebojowy singiel i wzbogacić się. Nie osiągając szerokiego uznania w żadnym z zespołów, z którymi się związał, David Jones przyjmuje kreatywny pseudonim David Bowie, aby nie być mylonym z głównym wokalistą The Monkees, i zaczyna nagrywać swój pierwszy album pod nazwą "David Bowie". Wkrótce trafia do telewizji, gdzie w programie pojawia się jego piosenka "Love You Till Tuesday". Jednak albumowi, wydanemu w 1966 roku w niewielkim nakładzie przez mało znaną firmę, nie udaje się wejść na żadną z linii parady przebojów, a Bowie schodzi ze sceny muzycznej.

David próbuje swoich sił w teatrze, występując jako mim dla Lindsay Kemp Theatre. Bowie stopniowo dał się wciągnąć w życie teatralne, intensywnie koncertując z zespołem po całej Anglii. W 1967 roku David poznaje swoją przyszłą żonę Angelę Barnet. Barnetowi udaje się namówić jednego ze swoich dobrych znajomych pracujących dla Mercury Records do nagrania kilku kompozycji Bowiego. W efekcie powstaje singiel "Space Oddity". W 1969 roku ukazuje się album o tej samej nazwie. Bowie wreszcie daje radę - "Space Oddity" trafia na 8. miejsce brytyjskiej parady przebojów.

Album nie wynosi jednak Bowiego do statusu supergwiazdy - jego koncerty odbywają się przy w połowie pustych salach. W 1970 roku ukazuje się jego trzeci album - "The Man Who Sold the World". Brzmienie albumu różni się od jego poprzednich dzieł cięższym brzmieniem. Krytycy muzyczni nazywają nową twórczość Davida Bowiego początkiem ery glam-rocka.

W 1971 roku Bowie wydał "Hunky Dory", ironiczny hołd dla idoli lat 60-tych Andy'ego Warhola i Boba Dylana. W 1972 roku ukazuje się 'The Rise And Fall Of Ziggy Stardust and The Spiders From Mars'. W 1973 roku Bowie pojawia się z albumem Aladdin Insane. Album sprzedał się w większej ilości egzemplarzy niż płyty The Beatles, a muzyk wystąpił w Japonii. W tym samym roku David Bowie prezentuje swój własny projekt retro, album "Pin-Ups", na którym Bowie zamieszcza kompozycje artystów, których twórczość była popularna w latach sześćdziesiątych.

We wrześniu 1973 roku David postanawia zrobić produkcję muzyczną opartą na powieści George'a Orwella "Rok 1984". Postanawia, że w tej produkcji wcieli się w rolę Diamond Dog. Przy tej okazji rodzą się pomysły na kolejny album, który ukazuje się zimą 1974 roku. W 1975 roku ukazuje się "Young Americans". Płyta znajduje się w pierwszej dziesiątce amerykańskiej listy przebojów, a piosenka "Fame", nagrana wspólnie z Johnem Lennonem, zdecydowanie zajmuje pierwsze miejsce na paradzie przebojów w Anglii.

Nie zapominając o sukcesach teatralnych, Bowie zaczął występować w filmach. W 1976 roku David przeprowadza się do Los Angeles. Wkrótce zostaje zaproszony do udziału w filmie science-fiction "The Man Who Felt On Earth" Nicholasa Roegera. Po zakończeniu zdjęć do filmu Bowie rozpoczyna nagrywanie albumu Station To Station, wydanego w 1976 roku, gdzie muzyka soulowa zostaje zastąpiona elektronicznymi dźwiękami syntezatorów. Biorąc narkotyki, Bowie zdaje sobie sprawę, że to tak naprawdę powstrzymuje go przed pójściem dalej, zabijając w nim kreatywność. Udaje się do Berlina na leczenie z uzależnienia od narkotyków.

W końcu rzucając narkotyki, Bowie nagrywa trzy albumy naraz, Low (1977), Heroes (1977) i Lodger (1979).

Lata 80. zaczynają się dla Davida Bowiego źle. W 1980 roku kończy się dziesięcioletnie małżeństwo z Angelą Barnet. Samotny i smutny David Bowie nagrywa swój kolejny epokowy album Scary Monsters, po czym robi sobie przerwę od tworzenia muzyki i poświęca się teatrowi i kinu. W 1983 roku ukazują się filmy z jego udziałem - "Głód" z Catherine Deneuve i "Wesołych Świąt, Panie Lawrence". W tym samym roku ukazuje się kolejny album "Let's Dance".

Jego powrót na scenę twórczą zaznaczył się wydaniem "Black Tie White Noise" w 1993 roku. W 1995 roku ukazał się jego głęboki, konceptualny album "Outside". W 1997 roku, mieszając nowoczesne elektroniczne dźwięki z tempem up-tempo, Bowie wydał album "Earthling". W 1999 roku Bowie wydał niespodziewany, nieco sentymentalny i liryczny album "Hours". W ogóle co roku pojawiają się nowe albumy, a styl muzyki ciągle się zmienia. I jakikolwiek styl Bowie przyjmuje, czyni go swoim własnym.